Pięć sekund

"szeptem
modlę się do uśpionego nieba
o zwykły chleb miłości"

H. Poświatowska  

        Szykowałaś się wtedy na imprezę. 

        Pociągnęłaś usta malinowym błyszczykiem, poprawiłaś starannie ułożone włosy i puściłaś zalotne oczko do swojego odbicia, gdy twoja komórka rozdzwoniła się na dobre. W całej łazience było słychać "Titanium". Uwielbiałaś ten kawałek, więc zamiast odebrać, śpiewałaś razem z wokalistą, by po chwili roześmiać się beztrosko. 

        To było takie proste. Łatwe. Bezmyślne.

        Spojrzałaś niechętnie na wyświetlacz. Numer prywatny. Zmarszczyłaś zabawnie czoło, zastanawiając się kto to taki, jednak nie miałaś zamiaru się nad tym rozwodzić. Przynajmniej nie tego wieczoru. Wygładziłaś niewidoczne zmarszczki na fioletowej sukience i w świetnym humorze wyszłaś z łazienki, by pożegnać się z ojcem. Zapewniłaś go, że wrócisz o przyzwoitej godzinie i ucałowałaś w policzek, chcąc wyjść na zewnątrz. 

        Hunter pojawił się punktualnie. Razem pojechaliście do Daphne, która powitała was niezwykle radośnie. Bawiłaś się ponad dwie godziny, czując się wspaniale przez cały ten czas. Dawno pozbyłaś się wyrzutów sumienia. Nauczyłaś się ponownie śmiać.

        Nauczyłaś się żyć, choć jego nie było. 

        Westchnęłaś cicho, kiedy twój telefon ponownie zaczął dzwonić. Przeprosiłaś wszystkich obecnych, którzy siedzieli przy stoliku i oddaliłaś się od elegancko urządzonego salonu. Wyszłaś na taras, gdzie znajdował się też basen i choć nikt z niego nie korzystał to rozejrzałaś się wkoło, szukając ciekawskich.
        Przez całe to zamieszanie rozmówca ponownie przestał dzwonić, więc postanowiłaś odczekać kilka minut i wrócić do środka. Słońce już dawno skryło się za horyzontem, a na twoje ramiona wstąpiła gęsia skórka. Zaczęłaś się nerwowo, przechadzać, ale nie zwróciłaś uwagi jeden zasadniczy szczegół.
        Kałużę wody, która widniała na płytkach.
        - Danica! - W znajomym głosie usłyszałaś niepokój, ale w tamtej chwili myślałaś jedynie o telefonie, który wypadł ci z dłoni i zapewne się roztrzaskał.
        Pięć sekund. 
        Tyle trwał upadek do wody, podczas którego uderzyłaś czołem o ścianę basenu. Zacisnęłaś oczy, czując ból tuż nad lewym łukiem brwiowym. Nie miałaś sił, by zacząć poruszać kończynami i próbować wydostać się na powierzchnię wody. Wypełniało cię przerażenie, które zniknęło podczas utraty przytomności.
        Zostałaś sama pośród wszechobecnej ciemności.

To mamy nieidealny prolog. Z Bogiem, drodzy parafianie.